Trappist op het menu

Van Achel tot Zundert

Hebben buitenlandse Trappistenbieren vanuit gastronomisch oogpunt evenveel te bieden als binnenlandse? We namen de proef op de som met biersommelier Ben Vinken.

In Dock’s Café, een culinair instituut op de Antwerpse Scheldekaaien dat inmiddels zijn deuren sloot, lieten we bij de gerechten telkens twee Trappisten aanrukken. Kwestie van de verschillen qua smaakbeleving naar waarde te schatten.
Bij de respectievelijk Oostenrijkse en Nederlandse Trappist Benno en Zundert 8 kregen we enerzijds Oostendse garnaalkroketten met gefruite peterselie en citroen, en anderzijds sauté van asperges met doperwten, krokant gebakken spek en broodkorstjes als voorgerechten.

Benno van de Stift Engelszell en Zundert 8 van Abdij Maria Toevlucht blijken qua uitzicht en smaak vergelijkbare amberbieren te zijn – hoewel bij eerstgenoemde het alcoholgehalte 6,9% bedraagt en bij de tweede 8%. Bij Benno bewonderen we de dichte, vaste schuimkraag, terwijl die van de Zundert minder fijnmazig is en vlugger verdwijnt. In het aroma en de smaak van het Oostenrijkse brouwsel kan de uitgesproken impressie van (de overigens zelfgemaakte) honing je moeilijk ontgaan. Het is een rond en volmondig bier, met een mooi evenwicht tussen zoet en bitter.

Dat laatste geldt ook voor Zundert 8, die bovendien een licht gerookte toets heeft en vrij lang blijft hangen. Benno heeft iets meer bitterheid en een licht zuurtje, is voller en rijker, iets complexer ook, en ontpopt zich zodoende als het compleetste bier van de twee. Terwijl de net wat zoetere Zundert probleemloos naast het samenspel van zilt, zoet en vet van de garnaalkroketten kan staan, past het bredere, harmonieuze smakenpalet van Benno als gegoten bij het bitterzoete van de asperges, het zoute van het spek en het zoetige van de doperwten.

Als begeleiders van wilde zeebaars met zuiderse groenten, gegrilde aardappel en Catalaanse Arbequina-olijfolie vergelijken we Orval met Achel Blond. De baars is met zijn vlezige textuur en uitgesproken smaak een quasi volmaakte partner van de droge, bittere en lichtjes zure Orval van 7 maanden jong. Qua smaakintensiteit en lengte liggen vis en bier opmerkelijk dicht bij elkaar. De puurheid op het bord én in het glas is een feest voor onze smaakpapillen.

Daar staat tegenover dat het zoetige en vettige van de garnituur – met olijfolie en look gegrilde courgette en paprika – beter door Achel worden geaccentueerd. Ook al hebben we hier te maken met een veeleer onevenwichtig, suikerzoet bier met weinig gastronomisch potentieel. Een hemelsbreed verschil met Orval.

Tot slot gaan we over tot een krachtmeting tussen Rochefort 10 en Gregorius, het donkere paradepaardje van Stift Engelszell, teneinde gegrilde bavette van met graan gevoederd rund, vergezeld van béarnaise en groenteboeket, te bespoelen. De Henegouwse kardinaal van de bieren is een klepper van 11,3%, terwijl zijn Oostenrijkse tegenhanger het met 9,7% moet doen.

Consternatie bij het ruiken van beide zware jongens: het notoire bedwelmende aroma van Rochefort met massa’s gedroogd fruit (rozijn, vijg, pruim), chocolade, alcohol en geroosterde mout moet het zowaar afleggen tegen de waarlijk verbazende geurenweelde van honing, wijngist, koffie en rood fruit van Gregorius die ons volkomen overweldigt. Met zijn prachtige beige schuimkraag wint de Belgische topper het nipt in deze discipline, maar qua smaak moet hij andermaal de duimen leggen tegen de Oostenrijkse runner-up, waarvan het subtiele zuurtje doet denken aan Gouden Carolus Classic en resulteert in een betere match met de béarnaisesaus, terwijl de chocoladecomponent van de Waalse trots er enigszins mee vloekt.

Wellicht staat de wat zoetere en meer alcoholische Rochefort nog het best op zichzelf. Of vormt hij een alleszins gelukkiger huwelijk met blauwe schimmelkaas, een chocoladedessert zoals moelleux of een goede havanna. En Gregorius? Deze gedroomde metgezel van een mooi stuk rood vlees of wild is nu al een monument.